10 paź 2014

Nadrabiam zaległości - Październik w słowach: Jestem sobą + Odkrycie kulinarne

No dobra, zeszły tydzień nie był stworzony do tego, żebym zaczynała z projektem Różowej Klary - Październik w słowach. Wiadomo - przenoszenie rzeczy do mieszkania, maratonowa gorączka, to nie sprzyja rozmyślaniom.
Jednak nie zamierzam rezygnować i teraz postanowiłam nadrobić zaległości. Więc po kolei.


JESTEM SOBĄ

Może zwróciliście uwagę (a może raczej nie), ale już był tutaj podobny post. W moich rozmyślaniach chciałabym tym razem skupić się nie tylko na wyglądzie zewnętrznym. Postaram się zastanowić raczej na tym, jak to, co na zewnątrz i wewnątrz, powinny współpracować.
Jestem sobą, a to oznacza, że to, co mam, mój wygląd i charakter są mi dane tylko raz. Mogę je modyfikować, ale całkiem ich nie zmienię, bo to one sprawiają, że ja to jestem ja. Nikt nie może mieć takich samych, a ja nigdy nie będę nikim innym, tylko sobą. Brzmi chaotycznie, ale jeśli się nad tym na chwilkę pochylić, to nabiera sensu.



A co to dla mnie oznacza?
No takie cuda na przykład: skoro ja jestem sobą, to na jakiej podstawie ktoś może sobie rościć prawo do narzucania mi pojęcia piękna na podstawie swojego ciała/ charakteru? Jeśli urodziłam się z określonym zestawem genów, który decyduje o rozmiarze moich oczu, to dlaczego, pytam, mam patrzeć w lustro i za każdym razem robić sobie wyrzuty, że są nie takie, jak bym chciała? Albo czy to jest moja wina, że moja talia/uda/łydki/cokolwiek są takie, a nie inne bez względu na aktualny poziom grubości Małgi?
Jestem sobą. Jestem Małgą, a nie super modelką, więc nie chcę pozwalać, by ktokolwiek lub cokolwiek sprawiało, że będę się z moją małgowością źle czuć. Mogę chudnąć, grubnąć, mieć więcej lub mniej masy mięśniowej, ale nigdy nie będę kimś innym. Okrągła, pyzata buźka będzie dalej okrągła i pyzata, a Małga w głowie pozostaje na swoim miejscu.
I tak bardzo chciałabym mieć wystarczająco dużo odwagi i siły, żeby zawsze wierzyć w to, że bycie sobą jest dobre i to jest coś, z czego należy być dumnym.


foto: Tumblr

Myślę, że we współczesnym świecie bardzo brakuje nam autentyczności. Zawsze staramy się być kimś innym, a nie mamy odwagi być sobą. To bardzo smutne. Nie akceptujemy siebie, chcemy za wszelką cenę zmieniać się, by osiągać cele, które niejednokrotnie są absurdalne i nieosiągalne. I nie myślimy o tym, że za trzydzieści pięć lat będziemy żałować, że nie cieszyłyśmy się latami, kiedy byłyśmy najpiękniejsze.

foto: Tumblr



ODKRYCIE KULINARNE

Jedyne, czego żałuję, to że w środę rano miałam okropnie mało czasu, ciemny, smutny poranek i nie zrobiłam zdjęcia. Bo właśnie w tę środę rano po raz pierwszy zrobiłam dobrą owsiankę! Nie mówię, że od razu doskonałą. Wyszła trochę rozlewająca się, bo wypłukałam płatki, tak, żeby się nie zrobiło błoto... No cóż. Pole do poprawy jest, zwłaszcza że nadal do owsianki przekonana nie jestem. Dobrze, że tak stopniuję sobie poziom doskonałości, bo inaczej popadłabym w nadmierny samozachwyt. Taka owsiana gotowana z bananem, posypana rodzynkami i kawałkami brzoskwini może być. Dało się zjeść. W przyszłym tygodniu trzeba będzie udoskonalić ciepłe śniadanko.

foto: Doktorn.com

7 komentarzy:

  1. Mnie owsianka nie zachęca. Ale mała rada - dłużej namaczając jest zdrowsza, ze względu na aktywację fitaz :).

    OdpowiedzUsuń
  2. Ja wróciłam do owsianki po przerwie, bo już nie miałam na nią pomysłu, ale koniec końców jest to chyba najlepszy sposób na śniadanie, przynajmniej dla mnie :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Póki co owsianki jeszcze nie jadłam, ale placki owsiane bardzo mi smakują! ;))

    OdpowiedzUsuń
  4. mnie się wydaje, że najczęściej to my same (pod wpływem świata i innych ludzi, ale jednak my) narzucamy sobie pojęcie ideału. zazwyczaj jak na ironię dość mocno odmienne od naszej natury.

    a czemu do owsianki nie jesteś przekonana? moim zdaniem to super posiłek, a pole do manewru przy rozmaitych modyfikacjach jest ogromne.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Z owsianką mam mnóstwo traumatycznych wspomnień z dzieciństwa. Chociażby słowa, które do tej pory pamiętam (towarzyszyło im dłubanie w talerzu przez znajomą): "A najbardziej lubię, to jak ona się tak ciągnie, takie sprężynki się w niej robią"
      Yyy. Ugh. Nope. Fu.
      Teraz staram się przekonać, że jednak to nie musi być zło absolutne. Dobrze byłoby mieć więcej opcji na śniadanie.

      Usuń
  5. Ja też miałam problem z owsianką. Zaproponuję Ci dwa rozwiązania, któe powinny przypaść Ci do gustu. :) Pierwsza to w czasie gotowania owsianych płatkó u mnie na mleko, dodaję pół łyżki nutelli i mieszam aż się w połowie papka zrobi. Dorzucam wiśni/malin/truskawek. Mrożone czy sezonowe jak masz. Druga to mleko kokosowe, wiórki i truskawki. Naprawdę pyszne, ja jadam tylko te dwa warianty, bo nie przepadam ogólnie za owsianką. :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ooo, brzmi super! Dopisuję do listy owsianek do spróbowania, choć odrobinkę boję się kupować Nutellę, bo jak już jest, to ma tendencję do tajemniczego znikania.

      Usuń

Hej hej :) Pięknie dziękuję za każdy komentarzyk! Postaram się wpaść z rewizytą!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...