5. Ach och!

Dziś zostaliśmy poinformowani, że połowa kursu za nami. Czyli połowa biegania w Szwecji minęła. Fint, mogę być zadowolona z siebie! Jestem naprawdę pod wrażeniem tego, jaką aktywność wymusza mieszkanie tutaj. Chcesz zjeść kawałek czekolady? Zajebiście, proszę bardzo, ale musisz po nią pojechać o miejscowości oddalonej kilka kilometrów. W dodatku stać cię będzie tylko na batonika, bo po tym, jak przeliczysz, ile PLN kosztuje, apetyt dziwnym trafem zniknie. Lubię to, chociaż to trochę kłopotliwe.

Wczoraj wieczorem poszliśmy na spacer. Na górę gór, której zdjęcie robię niemalże każdego dnia, kiedy wychodzę biegać. Fantastyczna przyroda, obłędne widoki z cieniutkim paskiem morza włącznie i całe mnóstwo przezabawnych zdjęć.

Wcześniej, w niedzielę w planie była wycieczka nad morze, gdzie moglibyśmy się kąpać. W Skärhamn. Razem z Beą i Arnoldem zdecydowaliśmy się jednak na wersję hardkorową i nie pojechaliśmy z innymi busikiem, nie pojechaliśmy z pozostałymi na rowerach, ba, nie pojechaliśmy w ogóle do Skärhamn.
Przejechaliśmy za to niemalże całą wyspę, żeby wziąć udział w zabawnym, ekumenicznym nabożeństwie w Björnholmen. Z śpiewaniem szwedzkich psalmów, kazaniem i bułeczkami po wszystkim. Na bułeczki nie zostaliśmy (chociaż wszyscy umieraliśmy z głodu, a ja to już w ogóle kosmos po długim wybieganiu). Szybko przesmyknęliśmy się do Ängeviken, gdzie teoretycznie mieliśmy pływać. Nie udało się. Nie dość że woda sięgała co najwyżej do połowy ud, a dalej nie dało się ruszyć bez ryzykowania, że zostanie się wciągniętym przez błoto, to jeszcze na dnie wyrósł najprawdziwszy las wodorostów. OCHYDA!
Jakby tego było mało, to zanim dotarliśmy do miejsca, gdzie planowaliśmy ostatecznie wskoczyć do wody, przyszła burza. Do Billströmskiej wróciliśmy totalnie przemoczeni.

Dziś planuję wybrać się po wieczornej wyżerce na wycieczkę rowerową. Sama. Będzie fajnie.