Małga w kuchni. Odcinek 3 - Ładowanie węglowodanami. Mój punkt widzenia

Dzisiejszy post jest potwierdzeniem starodawnej prawdy - tylko krowa nie zmienia zdania.

HICIOR CZY KICIOR?

Gdybyście rok temu zapytali mnie, co myślę o ładowaniu węglami, powiedziałabym, że to fanaberia i coś, co być może jakieś tam pozytywne efekty może wywołać, ale absolutnie nie na moim, najczyściej czystym amatorskim poziomie. Ale trzeba pamiętać o tym, że rok temu przygotowywałam się do pierwszego maratonu, nigdy węgloładowania nie próbowałam i no. Tak naprawdę nie mogłam mieć żadnego zdania. Teraz jestem minimalnie bardziej doświadczona, za trzecim razem udało się załapać na maratońską "trójkę z przodu" i chyba tak na serio zostałam wyznawczynią metody, która ponoć jest reliktem dwudziestego wieku.

Węgle, białka, tłuszcze. Czasem trzeba z czegoś zrezygnować.

O CO CHODZI?

Odrobina teorii, pokrótce, bo podejrzewam, że większości osób obiło się o uszy coś takiego, jak ładowanie węglowodanów. Nie czuję się specjalistą - teoretykiem, więc jeśli potrzebujecie dokładnego opisu, to odsyłam do ludzi mądrzejszych ode mnie. Generalnie chodzi o to, żeby dzięki specjalnej diecie zmusić organizm do zachomikowania większej ilości glikogenu, niż to ma w zwyczaju. Glikogen to taki rodzaj cukru, który jest magazynowany w naszych mięśniach i stanowi super źródło energii, szczególnie, kiedy biegniemy długie dystanse. Odpowiednio zgromadzony pomaga opóźnić umarcie na trasie przynajmniej o kilka procent. Nic więc dziwnego, że przed maratonem dobrze by było mieć go spory zapas.
Ładowanie węglowodanami przebiega dwufazowo: najpierw na trzy dni eliminuje się z diety węglowodany, żeby doprowadzić do maksymalnego zminimalizowania (maksymalnegozminimalizowania :D) zapasów glikogenu w organizmie. Potem, przez kolejne trzy dni żyje się dla węglowodanów. Dzięki temu uzupełnia się brakujący glikogen i - co najważniejsze - sprawia się, że organizm wpada w węglowodanową euforię i zatrzymuje jeszcze więcej glikogenu, niż miał, zanim postanowiliśmy zrobić mu trzydniowy szok.
Trzeba pamiętać, że ta metoda to mimo wszystko jakaś forma ryzyka. Nie u wszystkich się sprawdza. Nie każdy dobrze sobie z nią radzi.

MOJE DOŚWIADCZENIA

Pierwszy raz metodę próbowałam zastosować przed jesiennym maratonem w Katowicach. Wtedy popełniłam okropny błąd - w pierwszej fazie ładowania węglami postanowiłam oprzeć swoją dietę na jajkach i produktach nabiałowych. Jedzenie lub picie większej ilości czegokolwiek nabiałowego kończy się dla mnie w kiepski sposób, więc jeszcze przed południem wróciłam do normalnego jedzenia.
Teraz, przed Cracovia Maraton przemyślałam wszystko dokładniej, przygotowałam się lepiej, pod względem zakupów i udało się. Było ciężko, ale zdecydowanie warto.

PIERWSZE TRZY DNI

W pierwszym dniu podarowałam sobie jeszcze odrobinę cukinii.

To. Był. Dramat.
Fizycznie całkiem dobrze to znosiłam. Nie było bólu głowy, ekstremalnie złego nastroju, wielkiego zmęczenia ani innych strasznych rzeczy, którymi straszył internet. Moje ciało po prostu podporządkowało się narzuconym zasadom. Inna sprawa z głową. Jestem przyzwyczajona do urozmaiconego jedzenia, więc świadomość, że nagle czegoś nie mogę zjeść, a zamiast tego ciągle muszę jeść to samo, była okropna. A co jadłam?
Śniadanie: "omlecior" z trzech jajek, pieczarek, soli i pieprzu
Obiad: Pierś z kurczaka albo filet z pstrąga łososiowego z brokułami i pomidorem (pomidorki mają węglowodany, ale większość osób je je ze względu na potas. Całe mnóstwo potasu.)
Kolacja: sałata z serkiem typu feta i kabanosem
Między posiłkami: kabanosy, jogurt grecki , kawa, orzechy, i gorzka czekolada 90% i woda. Całe mnóstwo wody - bez przerwy chciało się pić!
Ciekawostka - trzeciego dnia pół obiadu męczyłam przez czterdzieści minut, tak bardzo nie mogłam patrzeć na to paskudne jedzenie. Od tego czasu nie jadłam niczego, co wchodziło w skład cudownych obiadków.

LEPSZE TRZY DNI

Zaczęły się w środę wieczorem po ostatnim treningu i były naprawdę piękne. Drożdżówki z miodem, miodem i miodem, żelki, banany, gorzkiej czekolady ciąg dalszy, makaron z rodzynkami, daktyle, bułeczki z kruszonką. Niespożyte ilości energii i ciąg dalszy całego mnóstwa wody. I tak aż do samego końca. Węgle, węgle, węgle, węgle mają wychodzić uszami.

JAK TO SIĘ SKOŃCZYŁO?

To chyba trochę pytanie retoryczne. Nie wiem, czy jest jeszcze na świecie ktoś, kogo nie zamęczyłabym opowieścią o tym, jak super się biegło. Cały czas miałam siły. Po trzydziestym kilometrze zamiast szykować się na kryzys, stwierdziłam, że pobiegnę szybciej. Uśmiechałam się, przybijałam piątki, zupełnie jakbym biegła lekką dyszkę. I myślę, że ładowanie węglowodanami w znaczniej mierze przyczyniło się do super udanego biegu. Nie mogę powiedzieć, że dobry wynik był wynikiem tytanicznej pracy, bo w ostatnim czasie lekceważyłam plan treningowy. Nie wierzę też, że nagle obudził się we mnie nieodkryty potencjał.
Coś musiało sprawić, że mogłam biec lepiej, niż kiedykolwiek. A biorąc pod uwagę, że jedyną nową rzeczą, którą wprowadziłam, była zabawa węglami...
Następnym razem też pomęczę się przez trzy dni, żeby potem przez kolejne trzy dni i trzy godziny z hakiem móc się cieszyć. Krótko mówiąc - jak dla mnie hicior.

38 kilometr?