Wielka Wyprawa Biegowa - czego mnie nauczyła?

W samo południe! Polana Morgi.

No dobra, przyznaję - kiedy zaczynałam pisać ten post, nie do końca wiedziałam, co właściwie powinnam napisać. Czy było gorąco? Pod górę? To wiadomo od razu. Nie mam też miliona spektakularnych zdjęć, bo Brzanka nie jest spektakularna w taki sposób, jak super wypasione zbocza Tatr i widoki aż do Paryża. Jest zdecydowanie bardziej leśna, wyciszona i subtelna (poezja prawie no!). A jakby brak zapierających dech w piersiach panoram nie był wystarczającym powodem, żeby zdjęcia były przeciętne, to jeszcze trzeba wziąć pod uwagę, że przez większość czasu albo biegłam, albo szybko szłam, wszystko było wilgotne, a w dodatku na szczycie byłam tuż przed południem. Wtedy, kiedy jest bardzo gorąco, a cały świat spowija taka półprzezroczysta mgiełka. I widać jeszcze mniej, niż zwykle.
Dlatego postanowiłam się skupić na tym, czego taka wyprawa biegowa uczy. Nawet jeśli nie do końca była Wielką Wyprawą Biegową, którą miała być.

LEKCJA PIERWSZA - Apetyt rośnie w miarę oczekiwania

Cała wieś śpi

Wielka Wyprawa Biegowa zaczęła się w samiuśkim środku nocy (odjazd siódma trzydzieści osiem) i w najbardziej standardowy sposób, w jaki tylko mogła się zacząć. Rodzice po drodze do sklepu odstawili mnie na dworzec PKP i... tak sobie stałam na tym dworcu. Jak sierotka Marysia w różowej koszulce z plecaczkiem wyczekiwałam chwili, kiedy w oddali odezwie się tu tuuuuu lokomotywy, wyczekiwałam, wyczekiwałam, aż w końcu po mniej więcej pół godziny przyjechał mój pociąg. Czerwony, klekoczący potworek. Lekcja? Szacowanie czasu, kiedy zacznie się wyprawę nie ma sensu, jeśli jedzie się pociągiem.

Małe stacje kolejowe, gdzie nie działają kasy biletowe mają to do siebie, że kształtują charaktery ze stali i wymagają umiejętności radzenia sobie w krępujących sytuacjach. Udawałam więc, że absolutnie nie ma nic dziwnego w tym, że, zaraz po wejściu, przechodzę przez cały pociąg i, zamiast zająć jedno z miliarda wolnych miejsc, wbijam do przedziału dla konduktorów, żeby kupić bilecik za złoty dziewięćdziesiąt pięć. Ludzie się gapili konkretnie, nie wiem dlaczego. Co oni człowieka w biegowym uniformie i skarpetach nie widzieli?

LEKCJA DRUGA - Nie daj się zniechęcić

Nie macie wrażenia, że to właśnie przed takimi miejscami ostrzegały nas mamy?

Kiedy tylko wysiadłam na docelowej stacji w Siedliskach, wiedziałam, dokąd zmierzam - górki ładnie prezentowały się na horyzoncie. Wtedy zgubiłam się po raz pierwszy, bo chociaż wszystkie mapy zgodnie twierdziły, że szlak zaczyna się nigdzie indziej, tylko właśnie przy torach, nic nie mogłam znaleźć.
Po jakimś półwieczu, udało mi się w końcu dostrzec oznaczenie szlaku na słupie. Super! Albo - prawie że super, bo gdybym mogła, to wymazałabym początkowe 100 metrów. Mroczne przejście pod torami, z wąską ścieżką otoczoną wodą i najgorszymi pozostałościami menelskiego wieczorku, jakie potraficie sobie wyobrazić. Więc lepiej nie wyobrażajcie sobie.
Na szczęście później, aż do samego końca było naprawdę dobrze. Część trasy wiodła przygotowanymi i całkiem zadbanymi ścieżkami, a część zwyczajnymi traktami leśnymi. Niektóre poprowadzone były małymi paryjkami, gdzie w trakcie burz woda szoruje niczego sobie. Takie odcinki pokonywałam niemalże skacząc między wystającymi korzeniami i kamieniami. Szlak pieszy w wielu miejscach łączy się też z trasami dla rowerzystów i pasjonatów jazdy konnej, ale to nie zmienia faktu, że w drodze "tam" nie natknęłam się na żadnego człowieka.
Gdybym miała szacować, to powiedziałabym, że trasa na Brzankę przebiega w 95% lasem, a pozostałe 5 procent trzeba odliczyć na Polanę Morgi, kawałeczek asfaltu i jakieś pola. Przez cały czas towarzyszyło mi buczenie, jakby między drzewami latały miliony pszczół.

LEKCJA TRZECIA I CZWARTA - Przezorny zawsze ubezpieczony oraz Nie upieraj się

Trójka i Czwórka dotyczą kilku rzeczy, które warto wypunktować:

• Jeśli ma być gorąco, trzeba zabrać dużo wody. Miałam dwa litry - półtora o smaku plastiku w bukłaku i pół w butelce. Poszło wszystko, a do domu dotarłam wysuszona jak fistaszek
• Miałam ze sobą trzy koszulki - jedną, w której się wybrałam, jedną na przebranie na drogę powrotną, żeby ludzie nie uciekali i jedną na wypadek, gdyby plecak mnie obcierał. Brzmi głupio? A wcale że nie - wszystkie się przydały. Warto myśleć na zapas
• Nawet jeśli ma się mapkę na telefonie, ta rozkładana, papierowa też się przyda. To właśnie ona mnie uratowała, kiedy zgubiłam się po raz drugi, na polance, gdzie ktoś chyba zapomniał oznaczyć fragment szlaku
• Czasem trzeba podjąć trudną decyzję "w imię rozsądku" - na przykład o skróceniu planowanej trasy, żeby nie wrócić do domu z udarem
• Lepiej nie myśleć rzeczy w stylu "O rany, jestem tu całkiem sama, samiusieńka, gdyby mi się coś stało, nie ma nikogo, kto by mi pomógł". Raz tak pomyślałam i zaraz później noga wykręciła mi się tak, że do dziś boli

LEKCJA PIĄTA - Walcz do końca, choćby nie wiem co

Moja wyprawa miała liczyć 26 kilometrów, ale musiałam obciąć dyszkę i wracać do domu, żeby się nie spalić po drodze. To oznaczało, że plany związane z powrotem nieco się skomplikowały i miałam dwa wyjścia - pędzić na zbity ryj, połamać nogi, ręce i rękawy, ale zdążyć na pociąg o 12:44 albo znaleźć sobie zajęcie do 15:45. Cóż, pognałam.
Gdyby ktoś mnie widział na podejściu na Nosalową i zrobił zdjęcie, to dysponowalibyśmy doskonałą ilustracją człowieka zdesperowanego. Nie wiem, ile razy powtórzyłam "nie zdążę" i ile razy chciałam zrobić sobie konkretną przerwę. Postanowiłam jednak, że będę udawać twardą i to był słuszny wybór. Na stację dotarłam dwie minuty przed pociągiem, który, jak na złość, tym razem przyjechał punktualnie. Za to miał klimatyzację! Istny raj!

LEKCJA SZÓSTA - Doceniaj!

Widok z wieży widokowej na Brzance

Nawet jeśli było trochę za krótko, trochę za gorąco i trochę zmasakrował mnie plecak, który wcale nie jest plecakiem do biegania, to stwierdzam, że ten wyjazd był jedną z najfajniejszych rzeczy, które robiłam w ostatnim czasie. I to bez względu na kryteria, które zastosuję przy ocenie:

Treningowo - postawiłam na jedną kartę, ten wyjazd miał zdecydować, co z moimi wiecznie-kontuzjowanymi-końcówkami. Wóz albo przewóz, chciałam sprawdzić, co będzie bolało na następny dzień po tak intensywnym wysiłku. Nic nie boli (no może ciut ciut mam zakwaski, tak ciut ciut)

Życiowo - czy muszę wspominać, że zaliczyłam trzy miliony przystanków w krzakach? W krzakach jeżyn, of course. Czuję się bardziej wypoczęta, niż zwykle w wakacje, już planuję następne wyprawy, a na Brzankę wrócę na pewno wiele razy - biegnąc lub idąc. Bo jest na wyciągnięcie ręki, nie ma tam tłoku i można poczuć się naprawdę swobodnie. 

Aż do środy nie wiedziałam, jak bardzo potrzebowałam chwili samotności absolutnej, wejścia w przestrzeń, która chociaż została oznaczona przez człowieka, pozostaje zarezerwowana jest dla zwierząt, roślinek i tych, którym chce się zapierniczać pod górę z wywieszonym jęzorem. Takie chwile zostają w pamięci na długo i na pewno wspomnienie Wielkiej Wyprawy Biegowej będzie mnie grzało przez całą zimę. Bo tyle ciepła, ile zmagazynowałam w środę, wystarczyłoby do ogrzania Bieguna Północnego.