Pożegnanie z wakacjami i plany na nowy rok (akademicki)

Zrobił się październik i ufffff! Tak bardzo oddycham z ulgą z tego powodu! Jestem jeszcze tak bardzo w K20, że właśnie kończę wakacje i zabieram się do pracy, w końcu to nowy rok akademicki. Jak się z tym czuję? Fantastycznie! Prawdopodobnie za jakieś dwa miesiące nie będę już myśleć tak samo, ale póki co jestem mega podekscytowana, pełna entuzjazmu, nadziei i wszystkie inne srutututututu. Po prostu cieszę się, że znowu będę miała normalny rytm dnia, plan i nie będę mogła poddawać się lenistwu. Lubię te pierwsze dni, kiedy wszystko wydaje się takie proste i możliwe!
Ale póki co to jest ostatnia chwila, żeby spojrzeć wstecz i zrobić kolekcję wspomnień z tych wakacji.

LIPIEC!

Ten lipiec (chociaż sierpień w sumie też) wszyscy będziemy pamiętać jako najgorętsze lato od długiego czasu. Mi będzie się kojarzył nieco inaczej i mega niejednoznacznie. Po pierwsze - 9 lipca, w urodziny obroniłam się (wciąż nie odebrałam dyplomu...) i dokładnie od tego dnia rozpoczęła się teksańska masakra piłą mechaniczną, która przekreśliła całą moją jesień i wszystkie piękne plany.
Szpilki, których nie nosiłam przez dwa lata i kostka brukowa wokół krakowskiego rynku zafundowały mi niezapomnianą rozrywkę w postaci zmasakrowanego rozcięgna, potem doszły do tego jeszcze piszczele, które zdecydowały, że lepiej biegało im się po miękkim. Posypało się wszystko.
Byłoby całkiem źle, gdyby nie kilka miłych wspomnień: treningi z morderczymi przewyższeniami (pogórze, pogórze) o zachodzie słońca, pierwsze kilometry przebiegnięte z pieseczkiem (więcej ich nie było, bo jakoś tak wyszło), zabawne wyścigi z burzami, które czasem wygrywałam, a czasem wracałam princiorem w strugach deszczu i - przede wszystkim - planowanie Wielkiej Wyprawy Biegowej.

SIERPIEŃ!

Sierpień w trzech wspomnieniach? 1) Wielka Wyprawa Biegowa 2) najgorszy start życia 3) obcięłam włosy

Jeśli chodzi o Wielką Wyprawę Biegową, to troszkę o niej opowiedziałam (TUTAJ). Było naprawdę pięknie. Co prawda w planach miałam dwa tego typu wypady, do tej pory mam na pulpicie mapę "Nowy Sącz - przygoda", ale na nią jeszcze przyjdzie czas. 

Jeśli chodzi o najgorszy start życia, to ten mało zaszczytny tytuł przysługuje połówce w Wierzchosławicach. To był dla mnie tak bardzo nieszczęśliwy bieg, że do tej pory w ogóle nie mam ochoty go wspominać. Było gorąco, wykończyły mnie skurcze, do mety dotarłam ponad piętnaście minut później, niż planowałam.

Jeśli chodzi o obcięte włosy, to cóż. Obcięłam i już :D To, co obcięłam, wysłałam do ludzi, którzy robią peruki dla ludzi chorych na raka. A co. Ktoś zamiast martwić się swoim zdrowiem rozerwie się i pomęczy się ze złośliwymi, nieposłusznymi włosami. Jeśli planujecie poważne cięcie - też tak zróbcie, może dzięki temu ktoś będzie troszkę szczęśliwszy w swoim nieszczęściu!

WRZESIEŃ!

To był dobry miesiąc. Zaliczyłam dwutygodniową totalną przerwę od biegania, żeby piszczele łaskawie raczyły stulić wredne pyski i przestały pyskować, bo już kończyła mi się do nich cierpliwość. W tym czasie na chwilę zmieniłam się w koczowniczego turystę i z przyjaciółką obeszłyśmy wszystko możliwe dookoła Ustrzyk Górnych. Tak hardkorowo, nosząc wszystko, co potrzebne do życia na plecach i śpiąc w różnych miejscach. To był najmocniejszy trening nóg i pleców, jaki w życiu zaliczyłam, a dodatkowo termiczny rollercoaster :D
Jakimś dziwnym trafem, po dwóch miesiącach niebiegania udało mi się zaliczyć dwa pudła - raz indywidualnie na I Półmaratonie Ziemi Brzeskiej (no dobra, ekstremalnej konkurencji tam nie miałam), a drugi raz w sztafecie w trakcie PKO Biego Charytatywnego w Krakowie. Szaleństwo!

Co w nowym roku?

Bardzo mocno wierzę w to, że jeśli będę ciężko pracować i nie stanie się nic złego w stylu lipcowo-sierpniowych przygód, uda mi się przygotować do wiosny tak, jak bym chciała. Jest wiele rzeczy, które muszę zmienić, ogarnąć się po tak długim czasie nicnierobienia i przeć przed siebie. I taki jest właśnie plan - ogarniać, nie opuszczać treningów i więcej czasu poświęcać blogaskowi, bo konkretnie go zaniedbałam. Ale tak już jest - kiedy nie biegam, wcale nie mam serca do pisania o bieganiu, bo jest mi smutno i źle.
Mam nadzieje, że ten post oznacza powrót do świata żywych! (musi, bo jeśli na wiosnę nie pobiegnę maratonu, to mi serce pęknie na amen) Wiedząc, że w październiku mogę nie mieć czasu na dwa dni z matematyką, zawczasu stworzyłam bazę planu treningowego, wszystko gotowe, cele siedzą w głowie, nie pozostaje nic, tylko działać!