Moda na bieganie? To ja dziękuję, mody zbyt szybko mijają

Cześć, jestem Małga. Biegam bardziej lub mniej regularnie od trzech lat.
Zbyt krótko, żeby z rozrzewnieniem wspominać czasy, kiedy trenowało się w trampkach, a ludzie szczuli biegaczy psami, żeby się czymś nie zarazić, a zbyt długo, żeby nie pamiętać czasów, kiedy super mega intensywnego boomu na bieganie jeszcze nie było. A teraz jestem świadkiem biegowej transformacji i jestem ciekawa, co mają od powiedzenia ci, którzy biegają jeden-dwa-trzy albo cztery-pięć-sześć i więcej lat na ten temat.
(To sugestia, że byłoby super, gdybyście podzielili się swoim zdaniem)

Jak wszyscy biegają, to wszyscy! - Bieg AGH 2015

No to do rzeczy.




Załóżmy, że pobiegaliśmy rano, pracowity dzień za nami, nogi i wszystko inne opada z sił i mamy ochotę pogapić się w telewizornię. Klik i włączają się reklamy. Bo chyba nie myśleliście, że film, co?

• REKLAMA 1 - Reklama banku, w której wypacykowany, świeżutko uczesany chłopaczek wbiega do banku, budząc nadzieje sprzedawców, po czym stwierdza, że on tylko przyszedł się napić po (a jakże) wyczerpującym treningu.
• REKLAMA 2 - Reklama tabletek na serce. Dumny maratończyk wpada na metę, bo wcześniej łykał pigułeczki. Zuch!
• REKLAMA 3 - Reklama telefonów. Biegają te maratony na kilometrów pięć, aż miło.
• REKLAMA 4 - Reklama wody mineralnej. Biegną z półtoralitrową butelką w dłoni. Będą bicki, bo nie muszą pić tej wody - przecież się nie pocą.
• REKLAMA 2839893 - W tle za zachwalającym cholera-wie-jaki-produkt konsumentem przebiega panienka, kręcąc tyłkiem tak, że mało ludzi na boki nie porozgarnia (Po tygodniu takiego biegania pójdzie na wymianę biodra, ale to nic.)

Patrzę, patrzę w ten telewizor, sięgam pamięcią wstecz (bardzo, bardzo intensywnie sięgam) i jakoś nie potrafię sobie przypomnieć, czy wcześniej też tak było. Nie wiem, może to tak, że odkąd stałam się częścią biegackiego światka, bardziej zaczęłam zauważać to, jak bardzo jesteśmy otoczeni bieganiem w codzienności. Może to tak ja z poznawaniem nowych słów - jak tylko się je zrozumie, to nagle wszyscy dookoła zaczynają ich używać. Ale może jest inaczej i oto na naszych oczach moda na bieganie w Polsce jest w swoim szczytowym punkcie.
A jeśli tak jest, to Proszę Państwa, mamy problem, bo mody szybko mijają.

Źródło: josbd.com

Ten wykresik, który powyżej wkleiłam pokazuje wyraźnie, że po okresie szczytowej popularności następuje totalny zjazd, aż do złowrogo brzmiącego REJECTION. Właściwie wszystko, czego robi się zbyt dużo, przeżywa potem totalne załamanie i znika albo się przekształca w coś innego. Z dinozaurami tak było na przykład. Były krwiożercze bestie, które niepodzielnie rządziły światem, a teraz jemy rosołek z kurek. Ko ko.

No to co w takim razie będzie z biegaczami?

Nie wierzę, żeby kiedykolwiek nadeszły czasy, w których bieganie całkiem odejdzie do lamusa. Archeolodzy nie będą odkopywać doskonale zachowanych biegowych szkieletów, ale coraz wyraźniej widać zmiany, transformację wśród ludzi, którzy pierwotnie zajmowali się zwykłym, najzwyklejszym w świecie bieganiem. To przestaje im wystarczać, porzucają biegowy puryzm (uwaga, wprowadzam fajny nowy termin!).
Gatunki się mieszają, więcej i więcej biegaczy przeistacza się w triathlonistów, startują w biegach ekstremalnych, kręcą, pływają, przerzucają ciężary, żeby szybciej wspinać się po linie, a do tego wszystko opisują na blogaskach, napędzając machinę popularności (tu biję się w pierś). Część biegania poświęcają na rzecz innych aktywności, które czekają na swoje pięć minut i powolutku będą te pięć albo minut zdobywać, właśnie kosztem biegania.

Czy to źle, że ludzie chcą czegoś więcej? 

Absolutnie! O nich się nie ma co bać, bo to właśnie oni stanowią gwarancję, że nawet, kiedy media znudzą się sportem, bo ludzie będą mieli tyle koszulek, że już nie da się im wcisnąć więcej, to nawet wtedy nie dobijemy do REJECTION. Oni wskazują na ewolucję, której jesteśmy świadkami.
Żal mi tych, którzy widząc, jak znajomi dzięki bieganiu przekształcili się w szczęśliwych ludzi, wstali od biurek i niesieni wszechobecnym entuzjazmem zaczęli się ruszać. Zaczęli, ale nie oparli tego ruchu na mocniejszym fundamencie, niż tylko moda i Business Run, dzięki któremu mogą się przypodobać biegającemu szefowi. Bo to właśnie oni pociągną wykres w dół, wyginą jak T-Rex, kiedy biegowe zadurzenie minie, a banki z powrotem zajmą się pieniążkami.


Nie chcę, żeby bieganie było modą.
Nie chcę być do pożygu bombardowana fałszywymi obrazkami biegaczy, które służą tylko sprzedaży.
Nie chcę, żeby stało się zjawiskiem marginalnym, jak ogrodniczki, które przecież też kiedyś były modne.
Niech cały czas lewituje, "gdzieś w połowie popularności", a będę szczęśliwa.


Ufff. Wyładowałam swoją frustrację, fe głupi telewizor. Szacun dla tych, którzy dotrwali do końca.
(I tak będę biegającą, wcale-już-niemodną babuleńką, zobaczycie. Jak dożyjemy!)