Co się da zrobić z Małgi?

W ciągu ostatnich miesięcy jest mnie tu tak mało, że aż mi wstyd. Że aż czasami zastanawiałam się, czy w imię przyzwoitości nie powinnam skasować bloga i udawać, że nigdy nic nie zaszło, nigdy mnie tu nie było i w ogóle nic nic. Ale nie mogę, bo jest tutaj zbyt wiele postów, które, choć pozornie nic nie znaczą, są dla mnie super ważne i lubię do nich czasem wracać.
Jednak właśnie zamknęłam piąty tydzień zbierania się do kupy i stwierdziłam, że skoro zaczynam ładnie biegać, to może i z blogaskiem dam radę dojść do porządku. To takie ziarenko ekshibicjonizmu, które tkwi w każdym człowieku i czasem daje o sobie znać. Musiałam wrócić, żeby móc kolekcjonować wspomnienia.
Tak na dobry start postanowiłam dać znak życia, napisać, co robię, żeby pewnego pięknego dnia osiągnąć szczyt swoich możliwości. Bo właśnie rozpoczęłam proces doprowadzania Małgi do stanu używalności. Do dzieła.

BIEGAM Z UMIAREM

A właściwie - nie biegam zbyt dużo. Mój obecny kilometraż tygodniowy oscyluje gdzieś w okolicach 45 kilometrów, co przy 4-5 treningach daje niecałe 10 kilometrów na raz. Daję sobie czas. Nie rzucam się po przerwie na szalone interwały, wszystko dozuję, żeby moje mięśnie nie stwierdziły, że nie są szanowane. Bawię się w skipy, myślę o pracy rąk, ustawieniu miednicy, staram się ładnie ruszać kosztem prędkości. To wcale nie jest łatwa praca. Koniec końców ostatnie bieganie w tygodniu lecę zwykle na oparach, bo...

KOKSZĘ JAK NIE WIEM CO

W końcu, dzięki moim współlokatorkom, udało mi się postawić pierwsze kroki na siłowni. Postawiłam i już od dwóch miesięcy trzy razy w tygodniu kokszę na pakerni ramię w ramię z kibolami, którzy wydają z siebie różne dziwne dźwięki. I, o dziwo, czuję się tam całkiem na miejscu z moją maczetką. Następny poziom wtajemniczenia osiągnę, jak pójdę na pierwszą ustawkę. Muszę tylko podpompować bica, bo póki co to tak średnio.
Odkrywam nowe mięśnie (każdego poranka po tym, jak spróbuję czegoś nowego. Odkrywam bardzo.), pracuję nad tymi, które już mam, a które założenia mają mi pomagać w bieganiu i takie tam. Po prostu zmieniłam miejsce, gdzie robię moje stabilki, a fakt, że za przebywanie w tym miejscu muszę zapłacić, sprawia, że moja motywacja sięga nieba.
Bardzo mocno wierzę w to, co potwierdzają tabuny specjalistów - że jeżeli moje mięśnie będą sprawne i silne, to zostanę niezniszczalnym übermenschem i będę mogła biegać w nieskończoność. Ale żeby moje kokszenie i bieganie mogły przynosić efekty, muszę się doszkolić w jednej zasadniczo ważnej kwestii, a mianowicie...

UCZĘ SIĘ JEŚĆ

Dobra, muszę się do tego przyznać. Jedzenie to coś, co od zawsze było moją słabą stroną. Nie dlatego, że żrę w maku przy każdej możliwej okazji, a w dni nieparzyste funduję sobie kebsa. Problem jest zupełnie innej natury. Choćbym nie wiem, jak się starała, nie potrafię ogarnąć, jak jeść odpowiednie ilości węglowodanów, białka i tłuszczy. Skąd to brać? Ile czego jeść? Dramat. A nawet jeśli postanawiam wziąć się w garść i otwieram Wagę startową, to zaraz zamykam ją z powrotem, bo przerażają mnie cyferki, które według Fitzgeralda powinnam jeść. Nie rozumiem tego całego jedzenia i już. Ale dojdę do tego, potrzebuję tylko trochę czasu. A jeśli chodzi o czas, to...

WYPEŁNIAM OKIENKA W KALENDARZU

Serio. Zasada, według której im mniej się ma czasu, tym lepiej się nim gospodaruje, sprawdza się w moim przypadku idealnie. Co z tego, że mam zajęcia, pracę czy korki. Godziny treningowe w tygodniu muszą się zgadzać. Mają być trzy siłownie w tygodniu? Będą, chociaż w czwartki jestem zazwyczaj jedną z pierwszy osób, które wbijają do recepcji tuż po szóstej. Ma być bieganie? Będzie, choćbym umierała na zakwasy (tak, wiem, że zakwasy nie mają nic wspólnego z kwasami). Mam nadzieję, że systematyczność pomoże mi osiągnąć obrane cele.
Bo pomoże, prawda?


Iiiiiiii to tyle na dziś.
Nie zdajecie sobie sprawy z tego, jak długo pisałam ten post, powroty są ciężkie jak cholera. Mam nadzieję, że nie zapomnieliście o mnie tak całkiem i wielkie propsy dla ludzi, którzy tu wchodzili, chociaż nic się nie działo.
Do miłego!
Małga